Aarde donker was het vanavond. Met groot licht aan reed ik langzaam over de Ooijse Waalbanddijk. Op weg naar de Bisonbaaij. Op weg naar mijn lieve vriendinnetje Rinny, die mij daar zou opwachten bij een knappend kampvuurtje. Althans, dat was het plan. Ik vroeg me af of ze het vuur wel brandend zou kunnen houden, want het miezerde flink. Met de ruitenwissers op standje twee, reed ik voorzichtig door over de smalle dijk. Door de donkerte op weg naar het beloofde licht.
Vandaag is het Midwinter en vindt de winterzonnewende plaats. Dit maakt 21 december tot de kortste dag van het jaar. Vanaf dit moment zullen de dagen zich lengen en wordt het weer langzaam langer licht. Rinny wilde deze bijzondere dag vieren. Tussen 17:00 en 19:00 zou ze mij en een paar andere vrouwen één voor één ontvangen bij een knappend kampvuur. Om in stijl bij deze bijzondere - of zal ik zeggen Bison-dere - dag stil te staan.
Aangekomen bij het zware klaphek dat de entree van de Bisonbaaij markeert, stond daar het eerste teken van leven; een wakkerend windlicht naast een mooie emaillen kan. In die kan zaten kaartjes, met daarop een vraag waar ik er eentje uit mocht kiezen. Ik koos mijn kaartje en liep door het hek.
De donkerte overviel me. Giechelend en - toegegeven ook wel met een beetje spanning - opende ik het hek.
De donkerte overviel me. Giechelend en - toegegeven ook wel met een beetje spanning - opende ik het hek. Voorzichtig baande ik me een weg door de blubber. In de uitnodiging stond dat ik een eindje moest wandelen voordat ik bij het kampvuurtje aan zou komen. Maar ik zag he-le-maal niks, alleen maar dat donker. De wind en regen sloegen me in mijn gezicht. Dan toch maar even de zaklamp van mijn telefoon erbij pakken. Waar zou ze zijn, die gekke, creatieve, stoere vriendin van mij. Die zo goed is in het verzinnen van de prachtigste rituelen rondom mijlpalen in het leven. Rondom bijzondere momenten om bij stil te staan, om ze te verankeren met mooie woorden, handelingen en symbolen.
Ineens doemde daar wat vonken op in de verte. En zag ik een bemoedigend oranje licht weerschijnen. Ik voelde opluchting en vervolgde mijn pad door het donker. Een prachtig tafereel ontvouwde zich voor mijn ogen: Een ovalen altaar gemaakt van takken die hun groene blad behouden in de winter, lag daar op het strand van de Bisonbaaij gedrapeerd, aan de oever van het kabbelende water. Met een uit hout gesneden mand, gevuld met gedroogde aardse vruchten en dennenappels. En...een knetterend kampvuur naast een stralende Rinny. En óf ze het vuurtje brandend had weten te houden, ha! Ik werd welkom geheten, en mocht mijn vraag oplezen van het kaartje: waarin heb jij (het) licht ervaren in 2020?
"Waarin heb jij het licht ervaren in 2020?"
2020. Een bizar jaar. Een jaar waarin alles anders dan anders werd. Niks meer normaal was, we zelfs ongevraagd een nieuw normaal opgelegd kregen, en ik best wel wat donkere momenten heb ervaren. Helemaal toen mijn gezin begin van de maand "gekroond" werd en we alle vijf tegelijk Corona bleken te hebben, was het alles behalve licht.
En toch...toch was het juist in die momenten van donkerte, van diepe ellende, dat ik ook het licht heb mogen ervaren. Van de warmte van de mensen die zich om ons gezin heen verzamelden. Van lieve familie, dierbare vrienden, fijne buren en kennissen die zich om ons bekommerden en een cirkel om ons gezin vormden. Boodschappen voor ons deden, een verrassing voor de kinderen voor de deur zetten, een taartje kwamen brengen, een pannetje soep af kwamen geven, of gewoon even vroegen of we het allemaal wel redden. Waardoor wij ons echt gedragen voelden. Omringd voelden door warmte en licht.
Na een weldadige kop kruidenthee met een zelfgebakken kerstkoekje, mooie inzichten, fijne rake woorden, turend over het wassende water, uitwisselend bij de dovende en weer aanwakkerende vlammen, was het tijd voor de terugtocht. Met modderige laarzen, natte haren en een hart vervuld met dankbaarheid én een mooie opdracht, reed ik terug. Terug over de donkere slingerende dijk, door de verlaten stad met al zijn lichtjes, naar ons fijne warme veilige thuis.
En wat die opdracht was...? Hoe kun jij licht zijn voor een ander.
"Hoe kun jij licht zijn voor een ander?"
Een mooie overpeinzing voor de komende donkere dagen voor kerst, die ik jullie ook graag mee geef, mede namens Rinny. Fijne warme dagen gewenst lieve mensen. Maak er juist nu iets moois van samen. May your days be merry and light.
